Πολλές εικόνες στριμώχτηκαν στα μάτια μας. Κατεβαίνεις από το καράβι και ο ηλεκτρικός πυρσός της Ελευθερίας φωτίζει την απρόβλεπτη σύνθεση της Μυτιλήνης. Μέτρο το μέτρο αναπτύσσονται τα σκόρπια χαμηλόφωνα κατάλοιπα της αρμονίας του παρελθόντος, πάνω στην οποία καρφώνονται οι παρακινδυνευμένες συγχορδίες ενός εκκωφαντικού παρόντος. Το κρεσέντο ενός αγχωτικού εργάσιμου πρωινού διαδέχονται οι ράθυμες νότες των βραδινών παύσεων. Μεγάφωνες διαφημίσεις, παράφωνες οικοδομικές παρεμβάσεις, άφωνα όνειρα. Καλλίφωνοι άνθρωποι, κακόφωνοι καιροί.

Το μινόρε των καημών της, τις ζυγιές των δυο κόσμων που εδώ και χιλιετίες παλεύει να συμβιβάσει, το απτάλικο γλέντι της, τη ροκ εκδοχή της αέναης νιότης, το σταθερό τέμπο των θαλασσινών δεσμών της, την πολυφωνία όλων όσων έφερε το κύμα, το ίσο που κρατάνε όλοι όσοι θεωρούν ότι ανήκουν, τώρα πια, εδώ. Και λικνίζεσαι στο ρυθμό, και κλείνεις, έστω και για λίγο τα μάτια.
Ιστοσελίδα Έκθεσης