Για το 1922, ίσως, δεν υπάρχει τίποτε που δεν έχει ειπωθεί στις εκατοντάδες ιστορικές πραγματείες, στα ντοκιμαντέρ, στα μυθιστορήματα και τις ταινίες. Έχει ξεδιπλωθεί ένα πλήθος προσεγγίσεων, συχνά αντικρουόμενων, και μόνο κάποιος που έχει αφιερώσει τη ζωή του στην ενδελεχή μελέτη της περιόδου μπορεί με βεβαιότητα να πει ότι έχει διαμορφώσει μια κάποια κατασταλαγμένη άποψη. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι περπατούμε στην κινούμενη άμμο της μνήμης. Εκατό χρόνια μετά, εμείς οι άνθρωποι του Museolab, αποφασίσαμε να υποκύψουμε στην πρόκληση της επετείου και να θέσουμε στον εαυτό μας το ερώτημα τι «θυμόμαστε» για μια περίοδο που δεν ζήσαμε. Τι και γιατί καταστάλαξε μέσα μας από ό,τι αποστηθίσαμε με το ζόρι στο σχολείο, από ό,τι -τυχαία ή συστηματικά- ακούσαμε, διαβάσαμε, είδαμε στην πορεία της μέχρι τώρα ζωής μας. Ξανανοίξαμε βιβλία ιστορίας, διαβάσαμε μελέτες, ξεφυλλίσαμε εφημερίδες, ακούσαμε μαρτυρίες, είδαμε ντοκουμέντα, μιλήσαμε με φίλους και συζητήσαμε ώρες ατελείωτες μεταξύ μας πάνω σε όλα αυτά. Κεντρικό μας «εύρημα» ένα ημερολόγιο. Όσα καταγράφονται σε αυτό δεν είναι τα πιο σημαντικά ούτε τα πιο συνταρακτικά. Δεν αλλάζουν τον «ρου της ιστορίας». Είναι μία ιστορία από τις πολλές. Είναι μια ιστορία προσφυγιάς σαν κι αυτές που συσσωρεύονται εδώ και χιλιετίες σε τούτη την άκρη του Αιγαίου. Η Βασιλεία δεν είναι μια διάσημη ιστορική προσωπικότητα. Είναι όμως η δική μας ηρωίδα. Ο δικός της λόγος βρίσκεται σε μια συνεχή συνομιλία με τον λόγο όλων των άλλων ανθρώπων της προσφυγιάς. Με τον άχρονο και συντριπτικά επίκαιρο λόγο της Εκάβης, μπροστά στα ερείπια της Τροίας. Η έκθεση αυτή, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να παρουσιάζει αυτά που βρήκαμε, μετά από αυτή την αναζήτηση. Αυτά που καταλάβαμε. Αυτά που συνειρμικά μας ήρθαν στο νου. Αυτά που τραγουδήσαμε. Και, φυσικά, τα δεκάδες ερωτήματα που αναπόφευκτα μας δημιουργήθηκαν από όλη αυτή την περιπλάνηση στις γραμμές του χρόνου.