• Πότε το ερμηνευτικό υλικό λειτουργεί ενισχυτικά και υποστηρικτικά στο περιεχόμενο της έκθεσης, ψηφιακής και αναλογικής.
• Πότε από υποστηρικτικό στοιχείο με σχετική αυτονομία, συνδυάζεται οργανικά με τα υπόλοιπα (πχ αντικείμενα μιας συλλογής) ώστε να συγκροτηθεί μια ενιαία εκθεματική οντότητα.
• Πότε από ερμηνευτικό και υποστηρικτικό στοιχείο μετουσιώνεται σε έκθεμα αυτόνομο, ενέχοντας τον κίνδυνο να υποσκιάσει το ίδιο το έκθεμα.
• Με ποιο οπτικό τέχνασμα μπορεί το ερμηνευτικό υλικό να καταστεί παράγοντας προσέλκυσης του ενδιαφέροντος σε «ανοιχτό» χώρο. Μια ιδιαίτερη πτυχή της έρευνας αφορά τη διερεύνηση όλων των παραπάνω στο πλαίσιο της εκρηκτικής ανάπτυξης της ψηφιακής τεχνολογίας και των δυνατοτήτων ή περιορισμών που αυτό συνεπάγεται. Συγκεκριμένα διερευνάται ο τρόπος που οι προφανείς τεχνικές δυνατότητες (δραστική επεξεργασία εικόνας, εκτύπωση κτλ) μπορούν να μετατραπούν σε καθοριστικές ερμηνευτικές παρεμβάσεις, η άμβλυνση έως και κατάργηση της διαφοροποίησης ανάμεσα στα «συμβατικά» και ψηφιακά μέσα της έκθεσης, στην προοπτική μιας διάχυτης αξιοποίησης των δεύτερων (πχ κάθε επιφάνεια μπορεί εν δυνάμει να αποτελέσει επιφάνεια διεπαφής) καθώς επίσης και ο εκθεσιακός σχεδιασμός στον δημόσιο χώρο είτε αυτός είναι το αστικό περιβάλλον είτε το περιβάλλον του διαδικτύου.